Zdecydowana większość występów, jakie zobaczysz, będzie odbywać się bez udziału publiczności na scenie. Jedyną interakcją, w jaką zwykle wchodzi się z publicznością, jest rozgrzewka i branie inspiracji. Rozgrzewką są zabawne zadania, które robi się zbiorowo i nikt nie jest wyciągany przed szereg. Inspiracja zaś to najróżniejsze rzeczy, zwykle w zależności od charakteru spektaklu. Czasem słowo, czasem np nadanie tytułu spektaklu, który zaraz powstanie, czasem nadanie cech bohaterom, a czasem opowiastka (np. gdzie był/a pan/i na wakacjach i co najbardziej utkwiło z nich pamięci?), ale udzielają się wtedy tylko te osoby, które chcą. Istnieje też kilka krótkich gier improwizowanych, w których może wziąć udział ktoś z publiczności lub cała publiczność może krzyczeć słowa, gdy zostanie o to poproszona. Jednak wszystko to dzieje się zupełnie dobrowolnie i nikt nikogo nie wyciąga do odpowiedzi, jak to się czasem dzieje na stand-upie. Idąc na występ impro, od początku do końca możesz tylko oglądać.

Żeby stworzyć coś ciekawego na oczach widzów, potrzebny jest dobrze działający szereg umiejętności, które (nietrenowane) potrafią zardzewieć. A że jednym z bazowych elementów impro jest budowanie scenariusza wspólnie, żeby to trenować, musimy robić to z innymi; inaczej cały scenariusz jest wyłącznie z naszej głowy. Tak więc próby to taka siłownia. Są po to, żeby być w formie i - podobnie jak na siłowni - dobrze jest mieć obok kogoś, kto zauważy, czy wykonujemy dane ćwiczenie prawidłowo. Próby to również okazja do lepszego poznania się z pozostałymi członkami grupy i ujednolicenia myślenia o danym formacie, który z którym grupa planuje wystąpić.

Choć nie wszystkie grupy inspiracje biorą, to jednak przyjęło się, że dzięki oparciu występu o inspirację od widowni, dajemy oglądającym znać, że niczego nie przygotowaliśmy wcześniej. Jest to przy okazji dodatkowe zadanie dla grających, żeby ta inspiracja została ładnie wykorzystana i dodatkowa radość dla widowni, która zwykle trzyma kciuki, żeby spektakl poszedł gładko, a inspiracja nie przepadła.
Najwięcej inspiracji bierze się w czasie wieczorów z krótkimi grami i półdługimi formatami. W przypadku dłuższych formatów, zwykle bierze się jedną inspirację na początku i potem już można się wygodnie rozsiąść i dać ponieść historii.
Niektóre grupy grają formaty, które dają publiczności wpływać na spektakl w czasie jego trwania (np grupa Afront z Warszawy). Parę osób z publiczności dostaje np piłeczki w różnych kolorach (oznaczające różne zmiany w fabule, jak np. pocałunek czy śmierć) do rzucenia na scenę czy hasła do wykrzyczenia w dowolnym momencie. Grający muszą dostosować przebieg historii do tych zaskakujących zmiennych, co jeszcze wyraźniej unaocznia improwizowany charakter spektaklu i ukazuje improwizatorski kunszt występujących.