Grasz bez scenariusza i wyćwiczonych wcześniej ról. Najczęściej też bez scenografii, kostiumów i zaplanowanej z góry oprawy świetlnej czy podkładu muzycznego.
Impro to sztuka z natury komediowa. Nawet gdy staramy się grać impro na poważnie, trudno jest zapanować nad humorem sytuacyjnym i innymi mechanizmami wywołującymi śmiech na widowni. Do tego większość występów impro jest z góry nastawiona na komedię, dlatego często porównuje się impro do kabaretu czy stand-upu. Zasadnicza różnica między tymi sztukami, to gotowy scenariusz (lub jego brak).
Zanim zaczniesz przeczesywać sieć, bardzo polecam wybrać się na jakieś impro na żywo. Nagrane impro potrafi być dobre, ale najlepiej przeżywa się je w czasie, gdy powstaje i gdy możemy poczuć atmosferę, która w tym czasie panuje na sali i scenie; gdy grający są na wyciągnięcie ręki, a o tym, gdzie kieruje się fokus, decydujesz Ty, a nie kamery...
Trenowanie umiejętności improwizatorskich to niemal oddzielna gałąź, którą z powodzeniem wykorzystuje się na całym świecie w firmach, szkołach, na uniwersytetach i w pracy terapeutycznej. Trening impro to unikalny trening rozwojowy.
Prawda jest taka, że improwizujemy codziennie. Za każdym razem, gdy robimy rzeczy pierwszy raz - improwizujemy. A pierwszy raz robimy rzeczy non stop. Improwizacją jest tak samo mierzenie się z zaskakującymi sytuacjami, jak i podejmowanie decyzji na podstawie tego, co zastajemy, co się aktualnie dzieje. Tak więc gdy partner/ka wraca do domu i sprawdzamy jak się czuje, zanim zaczniemy opowiadać o perypetiach naszego dnia - improwizujemy. Gdy spieszysz się do pracy, a auto Ci nie odpala - improwizacja. Gdy do sklepu daleko, a skończyły Ci się filtry do kawy i wymyślasz, czym je zastąpić - improwizacja. Dzwoni ktoś z numeru, którego nie masz w kontaktach, a Ty odbierasz - improwizacja. Po co więc trenować coś, co robimy na co dzień...
Jeśli mieszkasz w większym mieście, znalezienie kursów z improwizacji nie powinno być większym problemem. W wielu szkołach impro czekają na ciebie całe ścieżki rozwoju, gdzie możesz zaliczać kolejne poziomy, w zgodzie z wybranym przez siebie kluczem. Przejście takiej ścieżki daje nie tylko możliwość poszerzania stopniowo wiedzy i umiejętności, ale też okazję do poznania wielu trenerów i ich podejść do improwizacji i nauczania...
Zastanawiasz się wciąż, czego możesz spodziewać się na takich zajęciach i czy Twoje obawy są podstawne? Warsztaty impro, zwłaszcza na pierwszych poziomach, przypominają podwórkowe zabawy z dzieciństwa. Kursanci przede wszystkim bawią się i zapominają o codzienności. Nawet bardziej wymagające zadania przechodzą zwykle gładko, bo nie trwają długo i stopniowo oswajają uczestników np. z obszarem wystąpień czy bycia kreatywnym na zawołanie...
Nie jest potrzebne żadne tego typu doświadczenie, żeby zacząć improwizować. Powody, dla których zaczyna się przygodę z improwizacją, są naprawdę różne. Owszem, spotyka się czasem osoby, które kiedyś marzyły o zostaniu aktorem/ką. Wbrew pozorom - tego typu motywacji spotka się najmniej. Do tego aktorstwo wymaga zupełnie innych umiejętności i nawet takie osoby zaczynają praktycznie od zera. Doświadczenie sceniczne przydaje się, jeśli dało nam np umiejętność panowania nad tremą. Wtedy faktycznie może być nam łatwiej, ale nawet tu nie ma gwarancji, jeśli na scenie dotychczas robiło się rzeczy, do których był czas i możliwość się przygotować.
Wiek w impro to pojęcie bardzo względne. Może być pewnie niektórym trudniej coś przyswoić, czy pozbyć się jakichś wieloletnich nawyków, ale dobry/a trener/ka zwykle pracuje na to, by takie różnice nie były odczuwalne. Poza tym, doświadczenie życiowe w impro jest na wagę złota. Im więcej masz lat, tym więcej masz doświadczeń, których możesz używać w budowaniu historii i głębi postaci. Młodsi uczestnicy warsztatów często też mają z czym się zmagać - np bardziej przejmują się tym, co o nich pomyślą inni. Wtedy też potrzebują więcej czasu, żeby się oswoić z zadaniami i robieniem czegoś na poczekaniu. Tak więc wszystko zależy od tego jaki/jaka jesteś, a nie od Twojego wieku.
Ani trochę. Dobra improwizacja opiera się w większości na humorze sytuacyjnym (czy to przypadkowym, czy celowo wywoływanym), tak więc jeśli ktoś odruchowo żartuje, to na początku ścieżki impro jego główną pracą jest oduczanie się tego nawyku albo chociaż przejęcie nad nim kontroli. Jeśli ktoś na okrągło żartuje, zwykle oznacza to, że nie jest za bardzo w “tu i teraz”, które potrzebne jest do uważnego słuchania, obserwowania i reagowania na to, co się dzieje na scenie (czyli bycia dobrym/ą improwizatorem/ką).
Wręcz przeciwnie. W impro przede wszystkim przydaje się uważność, umiejętność słuchania i reagowania. Bystrość zaś sprawdza się jako dodatkowa umiejętność, szczególnie w krótkich, szybkich formach, ale zupełnie nie trzeba mieć jej na jakimś wysokim poziomie. A jeśli chcesz popracować nad swoją bystrością - trening impro jest jedną z najlepszych metod.gittis rutrum.
Czy to przesłuchania, czy wpadki w czasie nagrań i występów - improwizacja daje elastyczność, która może być bardzo pomocna w pracy aktora. W wielu szkołach aktorskich wprowadza się zajęcia z improwizacji. Tak więc jeśli chcesz podnieść swoje poczucie swobody w pracy albo też odkryć nowe hobby, do którego już masz wyrobione niektóre umiejętności - spróbuj impro.
